Het is zaterdag 5 oktober 2024, 16.07u. Voldaan, kapot, maar dik tevreden kom ik na 4 uur en 7 minuten over de finish in Zoutelande. De ruim 42 kilometer over het eindeloze strand, de lieflijke bospaadjes en venijnige duinpaden zit er op. Mijn derde kustmarathon is een feit. Het eerste uur voel ik niet veel meer dan een cocktail van pijn in mijn benen, adrenaline vanwege de prestatie en misselijkheid door alle gelletjes en dranken onderweg. Maar als ik langzaam ben bijgetrokken besef ik dat de kustmarathon meer in zich heeft dan een fenomenale tocht langs de Zeeuwse kust. Deze wedstrijd is een prachtige metafoor met diepe lessen voor ons geestelijk leven. Ik deel je graag de elementen die er voor mij uitspringen.
De reden dat ik bij de 35 kilometer niet opgaf was omdat ik wist dat finish steeds dichterbij kwam. Ik had een helder doel: finishen in Zoutelande! Toch was dat niet het enige doel. Ik wist dat ik onderweg verschillende supporters tegen zou komen en uiteindelijk wachtten Rachel en Jefta mij op bij de finish. Dat waren voor mij als het ware tussendoelen: kortere afstanden, overzichtelijke mijlpalen, om uiteindelijk het einddoel te halen. En dat werkte. De adrenaline stroomde door mijn lichaam en met elke ‘je kunt het’ groeide de bevestiging dat ik het ook echt ging halen. Het doel voor ogen, het publiek langs de kant. Het doet mij denken aan Hebr. 12:1-2. Daar spreekt de Bijbel over een menigte van geloofsgetuigen die ons omringt en als het ware het publiek is voor de levensmarathon die wij hebben af te leggen: ‘de wedloop die voor ons ligt’. Onderweg naar de eindstreep, de heerlijkheid bij Jezus, moeten we letten op wat er voor ons ligt: Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof. In de marathon van ons leven moeten we niet te veel bezig zijn met het hier en nu en met onszelf. We moeten ons leven richten op Jezus, op de toekomst die voor ons ligt. Het doel voor ogen houden. In het bemoedigende besef dat er miljoenen gelovigen ons aanmoedigen. Zij hebben de wedloop al doorlopen. Zij weten hoe het is om te finishen. Nu wij nog.
Klokslag 12 uur klonk het startschot in Burgh-Haamstede. De omstandigheden waren subliem. Het zonnetje scheen volop, het strand was hard en een licht briesje in de rug stond ons te wachten. Het was genieten. Maar, zoals gezegd, na 30 kilometer kwam de klad er een beetje in. Mijn benen werden zwaarder en zwaarder. Het leek alsof de voeding weinig nut meer had en het laatste uur werd ik behoorlijk misselijk. De laatste trappen en duinen kostten veel moeite en zodra ik de finish over kwam, was het alsof mijn lichaam volledig toegaf aan al het leed. Alles deed pijn, mijn maag was verkrampt. Daar lag ik, voluit gestrekt op de grasmat, bij te komen van intense tocht. Ondanks de uitputtingsslag, ondanks de pijn, ondanks het afzien, was het vooral de tevredenheid wat de boventoon voerde op de terugweg naar huis. Langzaam daalde het tevreden en dankbare besef dat ik opnieuw deze marathon heb doorstaan, over een fascinerend parcours, onder briljante omstandigheden. De euforie oversteeg al het lijden. Of om met Bijbelse termen te spreken: het lijden woog niet op tegen de heerlijkheid die zou komen.
Ik moest denken aan die tekst uit Rom. 8:18. In de marathon van dit leven hebben we te maken met lijden. Ja, omdat we christen zijn. Ja, omdat de schepping nog zucht (Rom. 8:22). Ik besef dat een kustmarathon, die ik voor mijn eigen plezier heb gerend, in het niet valt bij het lijden wat broers en zussen in Noord-Korea, Afghanistan of Nigeria doormaken. En toch kunnen we in het lijden van vandaag, uitzien naar de heerlijkheid die ons geopenbaard zal worden. Aan de kustmarathon kwam een keer een einde. Aan het lijden in deze wereld komt ook een eind. Ons verdriet, onze pijn, onze vervolging of verdrukking is niet voor eeuwig. Als we eenmaal de finish bereikt hebben, en tot deze heerlijkheid zijn bevorderd, valt alle moeite, pijn en ellende van deze tegenwoordige tijd weg. Van lijden tot heerlijkheid.
Moge de God van vrede Zelf u geheel en al heiligen, en mogen uw geheel oprechte geest, de ziel en het lichaam onberispelijk bewaard worden bij de komst van onze Heere Jezus Christus. Hij die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. (1 Thess. 5:23-24)
Gods zegen in het volbrengen van de wedloop!
Jozef had een jas. Die beschermde hem niet tegen de omstandigheden in zijn leven, maar zegt ons wel veel over wie Jozef was. Het zegt ons ook heel veel over wie wij zijn in de ogen van onze Vader.
Het eerste uur voel ik niet veel meer dan een cocktail van pijn, adrenaline en misselijkheid. Maar als ik langzaam ben bijgetrokken besef ik dat de kustmarathon meer in zich heeft dan een fenomenale tocht langs de Zeeuwse kust.
God weet álles van je. Zelfs de diepten van je hart, je grootste geheimen en alles wat je doet op de momenten dat niemand kijkt. Maar is die gedachte voor jou bedreigend of bevrijdend?
Wil je op de hoogte blijven van ons werk? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief. We zullen zo nu en dan (niet te vaak) activiteiten, updates en gebedspunten delen.